De openbare wc is op zichzelf al een fascinerend fenomeen. Het is een piepklein privéterrein in een zee van openbaarheid. En dan staat hij ook nog eens vol met teksten. Het bekliederen van openbare wc’s moet wel een lange geschiedenis hebben. De omstandigheden zijn ideaal. Je kunt ongezien iets op de muur of op de deur schrijven terwijl je bezig bent van iets af te komen. Bijkomend voordeel: iedereen leest het, want iedereen moet naar de wc.
Op openbare wc’s heb ik lange discussies over Wilders gelezen, ik heb er geschiedenislessen gehad en nieuwe bands leren kennen. Teksten blijven vaak jaren staan. Op sommige plekken kies ik steeds voor dezelfde wc, want het voelt een beetje als thuiskomen als ik dezelfde tekst weer lees. Zo ga ik regelmatig naar een bepaalde wc in een café in Nijmegen. Op de deur staat een liefdesverklaring van een jongen aan een meisje. Ik ken ze allebei en ik weet dat ze al jaren gelukkig met elkaar zijn.
De vriend en tevens collega die ‘Hoi Willem’ in de wc op ons kantoor schreef, heeft een nieuwe dimensie toegevoegd aan het genre ‘Teksten in wc’s’. Hij spreekt mensen persoonlijk aan, op ooghoogte. Eerder deed hij dit al op een festival in Berlijn waar we allebei waren. Ik stond te plassen en keek wat voor me uit toen ik ineens ‘Hoi Willem’ zag staan. Je schrikt dan even, omdat het zo direct is. Alsof iemand die je nog niet had opgemerkt ineens tegen je aan begint te praten. Het is grappig, maar ook intiem. Zoals praten met elkaar op wc’s intiemer en daardoor vreemder is dan welke andere plek dan ook.
Opvallend is dat de vriend en collega zelf moeite heeft met gesprekken op wc’s, iets waar meer mensen last van schijnen te hebben. Je kunt dan niet verder plassen. Ik heb dat niet, gelukkig. De laatste keer dat we naast elkaar bij de urinoirs stonden, zei ik met luide stem ‘Hoi Dennis’ voordat ik naar de muur keek.
