Voor iemand die tussen weilanden is opgegroeid blijft stoepkrijt iets exotisch. Wij hadden geen gladde grijze stoeptegels voor het huis, maar onbewerkte smalle stenen, modder en gras, heel veel gras. Vaak was het te gevaarlijk om rustig op de knieën te gaan zitten met een stuk krijt, vanwege passerende tractors, vrachtwagens en auto’s. Bovendien, waar moesten we over schrijven en waar moesten we naar wijzen, zo zonder steegjes, huizen en publiek?
Als ik bij een vriendje speelde, kwam ik met mijn kleren vol krijtvegen thuis. We zetten een speurtocht uit, kleurden onze superhelden in en speelden het hinkelspel. Ik maakte de krijtjes helemaal op, zodat mijn vingertoppen altijd even over de stoep schuurden als ik nog een piepklein stukje krijt vasthield. Menigmaal begon een vingertop te bloeden.
Stoepkrijt maakte de dingen duidelijk. Zo schreef een vriendje in grote letters dat ik verliefd was op Christa. Dat klopte, maar ik wist niet dat hij het wist. Het gaf een goed gevoel dat hij het nodig vond om deze veronderstelling op de stoep te schrijven. Ergens hoopte ik dat Christa het zou lezen, maar dat is nooit gebeurd.
De duidelijkheid van stoepkrijt kan ook pijn doen. Een keer werd ik uitgescholden op straat. Letterlijk op straat dus, geschreven met een rood krijtje. Een andere keer fietste ik over pijlen die de weg wezen naar een feestje van een klasgenoot waar ik niet voor was uitgenodigd.
Toen ik de aankondiging van de barbecue op de stoep zag staan, was het eerste dat ik dacht: ik ga partycrashen. Als revanche op wat mij ooit is aangedaan met stoepkrijt. Ik zag mezelf al tussen de gezellig kletsende mensen door een stuk vlees op het rooster leggen. Maar ik deed het niet, want er klopte iets niet aan deze boodschap. Ik liep verder en ineens wist ik wat het was. Barbecueën is iets wat we veel doen op het platteland en dan weet je: een goede barbecue heeft geen krijt nodig, die ruik je op afstand.
