Graffiti kan soms als poëzie zijn. Je zoekt betekenis achter een tekst, maar die is er niet, in elk geval geen letterlijke betekenis. De woorden zeggen iets waar je je vingers niet achter kunt krijgen, iets dat in gangbare bewoordingen niet uit te leggen is. Dat is ook precies de noodzaak van poëzie: het drukt iets uit wat op een andere manier niet uit te drukken is.
‘69 is nog geen 70’ staat er op het electriciteitskastje in mijn straat. In dit geval dacht ik: zo klaar als een klontje. Het kastje staat voor een zorgflat. De tekst is bedoeld voor de bewoners van die flat. Een variant op ‘het leven begint bij 40’. Wat negatiever van opzet, want uiteindelijk kom je er niet onderuit, je wordt 70, maar het is toch een hart onder de riem.
Toen ik er wat langer over nadacht leek het me echter een gemene, cynische tekst. Als je in Nederland 69 of 70 bent woon je nog niet in een zorgflat. De bewoners zijn ouder. Wanneer ze met hun rollator een blokje omgaan en langs het electriciteitskastje komen, worden ze steeds geconfronteerd met twee leeftijden die ze al gepasseerd zijn.
En dat terwijl je de zorgflat in mijn straat niet kunt wegzetten als een plek waar ouderen stilletjes hun tijd uitzitten. In de gezelschapsruimte bruist het van het leven. Op de website van de zorgflat staat dat de bewoners er vooral kaarten, koffiedrinken en Rummikub spelen, maar elke keer als ik er ’s avonds langs fiets hoor ik muziek, zie ik door de ramen een volle zaal in beweging en talloze handen in de lucht.
Graffiti is soms als poëzie, je zoekt betekenis die er niet is. Toen ik een keer naar de wc ging in een kroeg in het centrum van de stad zag ik op de muur van de wc dezelfde tekst staan in hetzelfde handschrift. Dat was even slikken. Ik zat er helemaal naast.
Toch kon ik uiteindelijk mijn zucht naar betekenis niet weerstaan. Ik raadpleegde Wikipedia, het laatste redmiddel voor alles wat je wilt weten. Op de pagina over ‘69’ staat:
69 (negenenzestig) is het natuurlijke getal volgend op 68 en voorafgaand aan 70.
Daarmee brengt Wikipedia de tekst op het electriciteitshuisje terug naar de onbetwistbare logica van wat er eigenlijk staat en dat maakt het weer absurd. Inderdaad, 69 is nog geen 70.
